“Ik wil graag samen met mijn paard een team vormen & luisteren naar wat mijn paard te zeggen heeft!”
Een veel gehoorde zin, maar is dit ook de realiteit? Als we eerlijk naar onszelf kijken: laten we ons dan toch niet stiekem vaak leiden door ons ego? Willen we toch stiekem niet vaak laten zien wat we kunnen, zeker als er mensen aan de kant staan, ondanks dat we (ons paard en wijzelf) er misschien op dat moment nog niet klaar voor zijn.
Laten we misschien toch stiekem ons paard vaak niét mee beslissen en zijn eigen gevoel volgen en zichzelf zijn? En vergeten we daardoor niet soms met de training dat het ook een goed gevoel moet geven voor ons paard en niet alleen voor ons!?
Let op! hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat ons paard zelf maar mag bepalen wat hij doet en wij er als lappenpopjes opzitten, maar mag ons paard tijdens de training zichzelf zijn, durft hij aan te geven als hij iets moeilijk of eng vindt en op dat moment iets niet kan?
Maar belangrijker nog…luisteren & handelen wij daarnaar?! Of is het op dat moment even niet zo belangrijk wat je paard zegt omdat je in je hoofd had om bepaalde oefeningen te doen, je de dag erna een belangrijke wedstrijd hebt waarvoor je vandaag echt nog even moet oefenen of simpelweg: heb je op dat moment mensen om je heen waarvoor je je beste beentje voor wilt zetten?
Door fysieke problemen van mijn paard Sioux moest ik anders gaan denken. Een manier zien te vinden om met hem zolang mogelijk en zo goed mogelijk te kunnen blijven werken. Hij leerde mij om mijn eigen ego los te laten en vooral te letten op hem, zodat het werken ook voor hem leuk zou blijven en hij er vooral beter van zou worden in zijn lichaam als ook in zijn hoofd.
Mijn missie is dus om de juiste training te vinden die zowel de ruiter áls het paard een goed gevoel geeft en ze beide (weer) met plezier het werk (gaan) doen! Plezier voor allebei! Dan ontstaan de mooiste dingen!
